Gijs heeft haast …

Donderdagochtend 31 mei. Een ochtend als alle anderen, al was de nacht wat rommelig. Veel spanning op mijn buik. Geen goede lig kunnen vinden. Draaien om die lig uiteindelijk toch te vinden was keer op keer een crime. Korte hazenslaapjes in een toch al korte nacht (want een beetje laat thuis voor mijn zwangere doen … 23u45). Een lange Teundag voor de boeg. Jochem zou uit eten gaan ’s avonds.

Het liep allemaal anders …

Na het opstaan kreeg ik last van krampen. Zoveelste zwangerschapskwaaltje dacht ik nog bij mezelf. Last van verstopping. Akelig, maar niet onoverkoombaar. Jochems bezorgde “moet ik thuisblijven”-vraag beantwoordde ik met een monter “nee”. Als hij Teun even te eten zou willen geven, kon ik me met een boek terugtrekken op het gerief en zou het allemaal wel loslopen.

Loslopen
En loslopen deed het. Was ik een paar weken geleden nog bang dat ik het – in mijn ogen bijna mythische – ‘breken van de vliezen’ niet zou herkennen. Inmiddels weet ik beter. Het is alsof een doorweekt propje watjes zijn weg naar buiten vindt, gevolgd door een soort van niet tegen te houden ministortdouche. Hè wat fijn dat ik die kraamverbanden van Teun tegenover me in het badkamerkastje had liggen.

“Jochem, mijn vliezen zijn gebroken!” “Dat meen je niet … en nu?” “De verloskundige bellen!” “Waar ligt al dat spul?”

Logistiek
Naar beneden gestommeld. Daar weer op een toilet plaatsgenomen met de telefoon en een folder in de hand. Het 06-verlosmenummer gebeld en verteld wat er was voorgevallen.

• 07.00 – Verloskundige Carola arriveert.
• Iets over 07.00 – Oma Schoutsen standby voor Teunopvang.
• Iets over iets over 07.00 – Mijn tas was door mij gepakt.
• Iets over iets over iets over 07.00 – Gijs’ tas, die voordat
  Jochem hem leeg kieperde nog mijn tas was, was gepakt.
• Iets voor 07.30 – Dé tas, die daarvoor Gijs’ tas en daarvoor
  mijn tas was, was volgepropt en klaar voor de reis.
• Iets over iets voor 07.30 – De ambulance arriveert en als een
  echte Hannibal Lecter op brancard maar zonder masker,
  word ik naar het vehikel gereden.
• Voor 8 uur waren Jochem en ik in het Medisch Centrum Alkmaar.

Stuiterend vruchtwater leidt tot keizersnede
Echo gemaakt die inderdaad duidelijk Gijs’ stuitpositie bevestigde. Door het ontbreken van voldoende vruchtwater kan Gijs niet meer in de juiste positie worden geholpen en is een keizersnede inmiddels onvermijdelijk. Gijs staat nu in direct contact met de buitenwereld en infecties liggen op de loer. Zodra de bevalling doorzet of mijn temperatuur te hoog wordt … Brengen ze Gijs op keizerlijke wijze ter wereld.

De eerste MCA-dag
De verpleegster plakt een hartmonitor voor Gijs en een weeënmonitor voor mij op mijn buik en het afwachten kan beginnen. Om 0919 een spuit gekregen die Gijs helpt zijn longetjes klaar te stomen voor de buitenwereld. Om half tien, tien uur en half elf weeënremmers geslikt in de hoop de op handen zijnde bevalling af te remmen, wat in beginsel niet helemaal leek te lukken, maar gelukkig bleef het bij ‘harde buiken’ met voldoende tussentijd.

De eerste MCA-nacht
Inmiddels is het 1 juni en is Gijs 32 weken en 5 dagen in de maak. Weer een dag gewonnen, weer een longboostprik rijker, weer een ontzettende sukkelnacht achter de rug. Mijn maagzuur bleek dermate toxisch dat het stand hield tegen twee shots van een wit zuurafbrekend middel dat hier wordt verstrekt. Onprettig. Op de kamer hing een klok die me steeds harder met zijn tikken om de oren sloeg. Ook onprettig.

Nachtelijke verbouwingen
Om 02u00 uiteindelijk het interior decoratorteam van het MCA erbij gehaald en vriendelijk verzocht de inmiddels zo gewraakte klok het zwijgen op te leggen. Daarna lekker doorgeslapen tot kwart over vijf, terwijl ik toch echt mijn antibaringspil had moeten krijgen om half vier. Weer de rode knop erbij gepakt, vriendelijk verzocht om de medicatie, het kleine roze pilletje in ontvangst genomen en me eigen gemaakt. Heerlijk doorgeslapen totdat Jochem rond 7u15 een sms stuurde.